از فرق سرم
جاده ای می گذرد
و به
هفتادو یکمین
دندان ریشه ام می رسد
کرم کوچکی
با صورت آفتابسوخته اش
روی بافت خاک خورده ام
قی قاژ می رود
و سرعت گیرهای کور را
از روی پیراهن پوسیده ی
باد رد می کند
من طوفانیام که
راه را در کلاه آفتابگیرم
جا گذاشته ام
ومیان
خواب و بیدار های پاهایم
در انجماد شفق
خواب برگ های
زنگ زده را می بینم
فروغ گودرزی🌹
برچسبها: فروغ گودرزی
تاريخ : پنجشنبه ۸ خرداد ۱۴۰۴ | 12:7 | نویسنده : 🧡مُحَمّد❤️🪁🌳🕊 |