دل من در خانه ایی
گرم و صمیمی
منزل دارد
قطعه ایی از عالم هستی
که پنداری خداوند عزیز
نشانش کرده است
آنقدر پاک و زلال است
و گل هایش پنداری عطر
بهشتی دارند
می توانی با قطرات شبنمش
وضو سازی سر به سجاده ی
خاک پاکش سایی
و بگویی
که خدایا
من از این زیبایی
حیرانم
خوش به حال دل من

صاحب آن خانه
مثل الماسی ایست
نورانی
که دلم نزد چنین الماسی مانده است
چون شاد است
او ز نورش می فهمد
صبح صادق آمده است
و طلوع پنداری
از
این همه نور
حیران شده است
مهر خموشی بر لب زده
و غرق نگاهش شده است
هیچ نمی گوید با کس
دل من با نگاهی
به آسمان چشمانش
می فهمد
که شبی دیگر در راه است
خوش به حال دل من
دل من می تواند بر او تکیه
کند
می تواند غرق نگاهش گردد
تا کی و چند؟
تا به هر وقت
که از شور نگاهش
سیراب شود
یا که نه محرم رازش باشد
دل من گاهی از رفتن او
دلتنگ است
اما امیدش به طلوع فرداست
می داند
که او باز می آید
باز مثل همیشه غرق نگاهش و
محو تماشایش می گردد

خوش به حال دل من
هر خزان با او که صاحب آن
خانه است همراهست
سردی سرد زمستانی را
با نگاه گرمش
از یاد برده است
و بهار
اوج سرمستی
و شور و شوقش می باشد
آه
که بهارش
با بهاری که فصل طرب و
مستی و عشق
می باشد
همراه شده است
شایدم در زمزمه ایی
به بهار می گوید
من بهاری دارم
که نگاهش شور و شوق عجیبی دارد
که لب خندانش
اوج سر مستی من می باشد
آری دل من پنهانی
پنداری
در خانه ی دوست
منزل دارد
خوش به حال دل من

شیدا جوادیان