فكر میكنى سالِ دیگه این موقع كجا باشى...؟
این نامه را براى تو مینویسم كه سالها بعد،
در حالِ خواندنِ شرحِ حال مایى هستى كه روزهایمان
اندازه ى سالها سپرى میشود
نمیدانم الان كه این نامه را میخوانى،
سالِ چندِ شمسى یا میلادى هستى
ما هم اكنون در واپسین لحظات تلخ هزار و سیصد و نود ونه هستیم
نمیدانم داستان این روزهاى ما،
در مدارس تدریس میشود یا در دانشگاه ها
اما خوب میدانم که با خود کلنجار میروید که این اتفاقات تاریخ را باور کنید یا نه...
حال كه این نامه را مینویسم
نمیدانم چند روز میگذرد كه خودمان،
خودمان را قرنطینه كرده ایم.
شاید باورش برایت سخت باشد
ولى آدمهایى را كه دوست داریم،
در آغوش نمیكشیم
نمیبوسیم
دستانشان را لمس نمیكنیم.

هر روز اعدادى عجیب و غریب میبینیم از آدمهایى كه از كنارمان پر كشیدند،
اعدادى كه راست یا دروغش را هم نمیدانیم

اکنون كه این نامه را میخوانى،
بدان "امید" چیزى ست كه سالها به دنبالش میگردیم و نمی‌یابیم
"آرامش" سرابیست كه براى رسیدن به آن،موهایمان دانه دانه سپید میشود
رفیق
آرزوهاى ما را همان اولِ سالِ هزار و سیصد و نود و هشت،
سیل با خودش برد

خانه هاى امیدمان لرزید
بال های پروازمان موشک خورد
هواىِ جایى كه به آن تعلق داشتیم،ناخالص بود
و هزاران اتفاق که شاید برایتان ننویسند و
شما نخوانید
ما نسلى بودیم كه وقتى سرگذشتمان را میخوانی،
شاید بارها خدا را شاکر باشی كه سالها دیرتر دیده به دنیا گشودى.

حالا
چند روزی بیشتر به شروعِ سالِ نو نمانده
سالى كه امیدواریم
بهارش نوید نكو بودنش را بدهد.❤️

+شاید این سختی ها نوید آمدن  روزهای بهتر است....نوید آمدن کسی که جهان 

با وجود ایشان گلستان میشود"اللهم عجل لولیک الفرج"