چگونه می‌خواهی حجم اندوهم را تخمین بزنم؟

اندوهم چون کودکی‌ست،

که هر روز زیباتر می‌شود

و بزرگ‌تر...

| نزار قبانی |

به کجا برویم دلبرم ؟

چگونه بیاویزیم بر سینه‌هامان

نشانه‌های عشق را ؟

و جشن بگیریم ولنتاین مقدس را

در عصری که ناشناخته است عشق ؟
((نزار قبانی )) 

مترجم : سعید هلیچی 

چگونه فکر می‌کنی پنهانی

و به چشم نمی‌آیی؟

تو که قطره بارانی بر پیراهنم

دکمه طلایی بر آستینم

کتاب کوچکی در دستانم

و زخم کهنه‌ای بر گوشه‌ی لبم مردم از عطر لباسم می‌فهمند

که معشوقم تویی

از عطر تنم می‌فهمند

که با من بوده‌ای

از بازوی به خواب رفته‌ام می‌فهمند

که زیر سر تو بوده است…

نزار قبانی 

واژه‌های تو فرش ایرانی‌ست 

چشمانت دو پرستوی دمشقی
که بین دو دیوار در پروازند
قلب من چون کبوتری 
بر آب دستان تو پرواز می‌کند
و قیلوله‌ای می‌کند
در سایه‌ی دیوار

نزار قبانی

هنوز می پرسی
تاریخ تولدت چه روزی است ؟
پس ثبت کن چیزی را که نمی‌دانی
تاریخ تولدم
آن روزی است که عاشق تو شدم

نزار قبانی
مترجم : اسماء خواجه زاده

از رفتن بمان
دستت را به من بده
که در امتداد دستانت
بندری است برای آرامش
................
مشکل اصلی من با نقد و نقادی این است
هر گاه شعری را با رنگ سیاه نوشته ام
گفته اند
اقتباسی ست از چشم های تو
.................
عشق تو
مرا آموخت
بی اشک بگریم

نزار قبانی

نامه هایت در صندوق پستی من
کبوترانی خانگی اند 
بی تاب خفتن در دست هایم!
یاس هایی سفیدند!
به خاطر سفیدی یاس ها از تو ممنونم!

می پرسی در غیابت چه کرده ام؟
غیبتت!؟
تو در من بودی!
با چمدانت در پیاده روهای ذهنم راه رفته‏یی!
ویزای تو پیش من استُ
بلیط سفرت!

ممنوع الخروجی
از مرزهای قلب من!
ممنوع الخروجی
از سرزمین احساسم!
...
نامه هایت کوهی از یاقوت است
در صندوق پستی من!
از بیروت پرسیده بودی!
میدان ها و قهوه خانه های بیروت،
بندرها وُ هتل ها وُ کشتی هایش
همه وُ همه در چشم های تو جا دارند!
چشم که ببندی
بیروت گم می شود.

"نزار قبانی"

ترجمه: یغما گلرویی

ساده‌دلانه گمان می‌کردم
تو را در پشتِ سر رها خواهم کرد

در چمدانی که باز کردم، تو بودی

هر پیراهنی که پوشیدم
عطرِ تو را با خود داشت

و تمامِ روزنامه‌هایِ جهان
عکسِ تو را چاپ کرده بودند

به تماشایِ هر نمایشی رفتم
تو را در صندلیِ کنارِ خود دیدم

هر عطری که خریدم،
تو مالکِ آن شدی

پس کِی؟

بگو کِی از حضورِ تو رها می‌شوم
مسافرِ همیشه همسفرِ من ...؟

# نزار قبانی

تمام گل هايم
محصول باغ تو
 
باده ام
ارمغان تاک تو

انگشتري هايم
از کان طلاي توست

و شعرهايم
امضاي تو را در پاي خود دارد

اي که قامتت
از بادبان بالاتر
و فضاي چشمانت
گسترده تر از آزاديست
تو زيباتري
از کتاب هاي نوشته و نانوشته من
و سروده هاي آمده و نيامده ام

نزار قباني

عشق آن است كه
هزار بار دوستت داشته باشم
و هربار حس كنم اولین بارى است
كه دوستت دارم.

#نزار_قبانی

نفس بكش
عمیق . آرام . شادمان ؛
بگو غم رد شود كه قلبت
آرامگاه اندوه
نیست ...

نزار قبانى

در
دنیا
چیزی ندارم ، جز ،
چشم‌های تو و غم‌های خویش...

نزار قبانی

شعر را با تو قسمت می‌کنم
چنان‌که روزنامه‌ی صبح را
و فنجانِ قهوه را
و تکّه‌ی کرواسان* را.
زبان را با تو دو قسمت می‌کنم
و بوسه را دو قسمت می‌کنم
و عُمر را دو قسمت می‌کنم
و در شب‌های شعرم
صدای من از لب‌های تو بیرون می‌زند.

دراز می‌کشی روی کاغذی سفید
می‌خوابی روی کتاب‌هایم
ورق‌ها و دفترهایم را مرتّب می‌کنی
حروفم را سامان می‌دهی
و غلط‌هایم را درست می‌کنی
چگونه بگویم به مردم که منم شاعر
وقتی تویی که می‌نویسی؟

نزار قربانی

کروسان (به فرانسوی: Croissant) نوعی نان و شیرینی هلالی شکل است که با آرد،

خمیرمایه و کره تهیه می‌شود و خمیر آن با به‌کارگیری کره، به صورت خمیر هزارلا آماده می‌گردد.

آن هنگام که خواهانِ عشق‌‌اَند
زیباترین واژه‌ها را می‌آورند
برای نفوذ در قلب‌ها
و آنگاه که می‌خواهند بروند
پیِ کمترین بهانه‌ها هستند
«برای شکستنِ دل‌ها.»

نزار‌ قبانی

قول‌ داده‌اَم‌
هنگام‌ِ شنیدن‌ِ نامت‌ بی‌خیال‌ باشم‌
از این‌ قول‌ درگذر،
چرا که‌ با شنیدن‌ِ نامت‌
صبرِ ایوب‌ را کم‌ دارم‌
برای‌ فریاد نزدن‌...

نزار قبانی

حالا که میخواهی با دیگران بروی
چتر و بارانی یادت نرود.
هوا سرد است
و من نگرانم
آنکه اکنون با توست
مثل من
تو را لای بارانی اش جا ندهد

نزار قبانی ‌

چرا به من و باران ايست مي دهي ؟
وقتي مي داني
همه زندگيم با تو
در ريزش باران خلاصه شده
وقتي مي داني
تنها كتابي كه پس از تو مي خوانم     
كتاب باران است
ممنونم
كه به مدرسه راهم دادي
ممنونم
كه الفباي عشق را آموختي
ممنونم
كه پذيرفتي عشقم باشي
زمان در چمدان توست وقتي به سفر مي روي

نزار قباني

دستانت ابر بهاری اند
اگر نباشند،
جهان از تشنگی خواهد مرد...

نزار قبانی

حضور تو کافی است
تا همه جا بی مکان شود
آمدن تو کافی ست
تا همه ی لحظه ها بی زمان شود...

نزار قبانی