عطر زندگی
زن،
باران است؛
آرام که قدم می‌زند روی واژه‌ها،
نوازش می‌کند جانِ کلمات را،
مثل نسیمی که می‌رقصد بر تن صبح.
لبخندش،
راز نهفته‌ی شعر است،
که عاشقانه‌ها را می‌رقصاند،
و دل‌ها را به تپش می‌کشاند.
اگر مردان می‌آموختند
دوست داشتن را از زن،
دنیا،
نه قصه‌ای تنها،
که عطر زندگی می‌شد،
گرمایی بود که در جان کلمات می‌دمید.
زن،
باران زندگی است،
که با هر قدمش
شعر را زنده می‌کند.

سیدحسن نبی پور

پاییز ایستاده
برگ‌ها
کمان‌های شکست‌خورده‌اند
من تن بلورین تابستان را
در آغوش می‌کشم،
خاطره‌ی لب‌های عنابی
چنگی در تاریکی
پاییز می‌بلعد خاطراتم را
و من مانده‌ام
با بوی دلتنگی بی‌صدا
کاش فصل‌ها می‌دویدند
تا بهار
عشق را دوباره بنوازد.

سیدحسن نبی پور

عمق نگاهت
مثل اتاقی‌ست
که کسی از آن رفته
و پنجره هنوز باز است.

سیدحسن نبی پور

زندگی رمانی‌ست
که تنها بازیگرش دل است
و عشق
تنها زبان گفت‌وگوی او.

سیدحسن نبی پور🌹

.

زندگی قصه‌ای‌ست
که بازیگرش دل است
و عشق تنها کاری‌ست
که بلد است.

سیدحسن نبی پور🌹

عشق معادله‌ای است
که هیچ‌کس جوابش را نمی‌داند
اما در بی‌جوابی ش
ما همیشه در آن زندگی می‌کنیم.

سیدحسن نبی پور

عشق، گذر نسیم نیست
پیوند دل‌هاست
تا شکوفه دهد
در فصل‌های دور.

سیدحسن نبی پور

حوض نقاشی
رنگ‌ها در آب بی‌حرکت
قصه می‌گویند
شبیه چشم‌های تو

سیدحسن نبی پور

زن‌ها طوفان‌اند،
جذر و مدی که در قلب‌ها
به تلاطم می‌افتد.
اگر مردی در برابر موج‌هایشان
تاب نیاورد،
در کشتیِ دلشان غرق خواهد شد.

.

.

زن‌ها
چون استخوان‌های قفسه‌ی سینه‌اند،
شکننده و نرم،
مراقب زخم زبان‌ها باش،
که در سکوت می‌شکنند.

سیدحسن نبی پور🌹

باورِ خدا‌وند
سادگی توست
وقتی لبخند می‌زنی.

.

عشق
از حساب بیرون است؛
خدا
در دست‌هات
پنهان شده بود
نه در آسمان.

سیدحسن نبی پور

عشق
راهی نمی‌شناسد،
من اما
تا تو
ادامه‌اش می‌دهم.

سیدحسن نبی پور

عشق
نفرت را پرت کرد
پشتِ پلک‌هایم
و تنم
پر از بوی شکوفه شد.

سیدحسن نبی پور

قطره‌ای آب،
در دلِ کویر فریاد زد:
بی‌آبی،
از ماست…
نه از آسمان.

سیدحسن نبی پور

تنهایی،
سایه‌ای‌ست که از تو جا مانده.
تو،
عشقی بی‌پایان،
و عشق،
همیشه زخمی‌ست
پنهان در لبخندها.

سیدحسن نبی پور

قدم می‌زنم
میان رنگ‌ها
عاشق می‌شوم.

.

در هنر
شنا می‌کنم
عشق آغاز می‌شود.
.
.

نخستین گام
به سوی عشق
غرق شدن دردل هنرست.

سیدحسن نبی پور🌹

………………………………….

آغوشت
قفس پرنده‌ای‌ست
که در تابستانی سوزان
لانه ساخته
و من
هر شب
خواب برف می‌بینم
روی شانه‌هایت.

سیدحسن نبی پور

پرنده‌ی دلم
دورِ شمعِ حضورت
پَر می‌زند
و در شعله‌ات
طعمِ عسلِ لبخندت را
مزمزه می‌کند
نمی‌دانم
می‌سوزد،
یا می‌بالد.

سیدحسن نبی پور

تو
رفتی از پنجره
و من
در قاب ماندم.

سیدحسن نبی پور🌹

عقل، در لحظه‌ای کوتاه
به احساس باخت
عشق،
اندیشه را بی‌صدا برد.

سیدحسن نبی پور🌹

نابودی عشق
یعنی آن نگاه
که دیگر حتی درختان هم از آن عبور می‌کنند
بدون این‌که برگشان بلرزد.
یعنی آن دست
که وقتی می‌فشارد
مثل گلی است در خاک،
که حتی ریشه‌هایش هم چیزی نمی‌خواهند.
یعنی آن قلب
که دیگر نه تپش دارد،
نه باری از عاشقی.
فقط سکوتی است
که نه می‌آید، نه می‌رود.

نابودی عشق
یعنی نگاه سردی که
دیگر هیچ‌چیز را نمی‌بیند،
دستی که
دیگر هیچ‌چیز را نمی‌فشارد،
و قلبی که
به هیچ‌کجا نمی‌تپد.


نابودی عشق یعنی
چشم‌هایی که دیگر نمی‌بینند،
دستی که دیگر نمی‌چسبد،
و قلبی که دیگر به هیچ‌کس نمی‌تپد.

سیدحسن نبی پور

با رفتنت،
جهان کوچکم فروریخت
و نقشه‌ی دلم دوباره ترسیم شد،
نه با مرز کشورها،
که با خطوط شکستگی‌های دلتنگی…
نبودنت،
چون مه صبحگاهی، آرام آرام نشست
بر حیاط ذهنم،
و خاطرات،
مانند برگ‌هایی خشک،
در بادِ نبودنت پراکنده شدند.
عشق تو،
و آن دو فانوسِ خیس از اشتیاق،
قدرتی داشتند
چون نیروی جاذبه
نه برای افتادن،
که برای ماندن…
من،
در مدار نگاهت اسیر شدم،
زمین‌گیرِ احساسی
که قانون جغرافیا را نمی‌شناخت.
و حالا،
کافی‌ست هر سحر،
قاصدکی بفرستی با عطر لبخندت،
تا دلِ خسته‌ام جان بگیرد.
که بی لبخند تو،
دلم نمی‌تپد،
نمی‌رویَد،
چون گلی زیر آسمانی
که خورشیدش را گم کرده

سیدحسن نبی پور🌹