رسم ما
رسم حرف های عاشقانه ست
رسم کلمه های یک در میان
رسم هواخواهی مهر
رسم رخدادهای پُر نشان

حالا بگو
"اتفاق تو "اگر اتفاق نیست
دست های ما چرا
بوی گل وُ ریحان میدهد؟
و نفس هایمان چرا
آغشته به شوریدگی
و شولای شعف
میبارد از چشم هایمان
وقتی "تو" اینجایی ؟!....

نیلوفر_ثانی

گونه های پاییز

گل انداخته ست

در “مهر” را

وقتی تو وا کردی

نیلوفر ثانی

مهربان ِدقایقم
کسی اینجاست
که حتی فاصله ی بین دوحرف
دلتنگ تو میشود
به حدود این سلام تا سلامی دیگر
آشوبِ نبودَت میشود
کسی اینجاست
که دل سپرده به چشم های تو
و تاخته ، به دشتِ جنون آسای عشقِ تو
و بال سوزانده به شعله ی بی دریغ ِخواستن تو
کسی اینجاست
که زمین وزمان را شاهد گرفته
که اگر تو بیایی
شاعر روشنیِ ماه
وخنیاگرِ ترانه ی عشق
تا ابد باشد
تا وفای عهد کلمات ادای حق شود.

نیلوفر_ثانی

یک نفر باید باشد
تو برایش شعر بخوانی
او تعبیرت کند..

نیلوفر_ثانی

در توازن من نیست
آزردگی
دل بزرگ می خواهد
من باخته ام
به نازکی کاغذی که یک دل سیر
در فراموشی سطوری از
"دوستت دارم"
گریسته است ..

نیلوفرثانی

تورا در بخت من جایی
هوای بارشی لبریز
کجا گم کرده ام بارانِ چشمت را
که بر صحرای من یکدم
نمی باری..؟؟!

نیلوفر_ثانی

هیچ‌کس به عمق عشق
راه نمی برد
تا عاشق نشود..
نیلوفرثانی

عبور ابر
در مجاورت باران
طعم گلاب کلام تو را شنید
سیلاب شد
نام تو را بوسید
دریا شد
و لطافت شور
زایش دوباره پرستیدن شد..

نیلوفر_ثانی

کافی‌ست نامِ تو در سینه‌ام باشد
هیچ دردی در من جا نخواهد گرفت
یا چشم تو پنجره‌ام باشد
هیچ سکوتی در من ریشه نخواهد گرفت
کافی‌ست در خیالم رویای تو باشد
هیچ بندی در من خو نخواهد گرفت
دنیای غریبی‌ست ، رنج و بند و فاصله
زخم و تحمل و حادثه
کافي‌ست در مشت من ، بذر تو باشد
هیچ ويرانه‌ای در من پا نخواهد گرفت ..

نیلوفر_ثانی

راهم دورست
و تمام راههایِ رسیدن
مسدود ست
و تا چشم کار می کند
فاصله بیدادست

راهم دورست
و هنوز بر لبانم نام تو
آسودگیِ جان‌ست
و شوق رسیدن
در التهاب

راهم دورست
شعر می‌خوانم و هر فاصله
برداشته می‌شود و هر راه
به " رسیدن" ختم می‌شود
این جادویِ شاعرانه‌ی عشق‌ست ..

نیلوفر_ثانی

شب که می رسد
هوایِ نجوایِ ماه
در دلم می پیچد
و این رویایی تماشایی ست..

نیلوفر_ثانی

دلت را هم‌سفر کرده‌ای؟
به شور و شعر و اضطراب؟
و نُت‌های گیسوی عشق را
بوییده‌ای؟
نفس در نفس با لحظه درآمیز
دلت را به دریایِ من
بسپار...

نیلوفر_ثانی

من در این حادثه سرگردانم
ای عشق
وقت ست که باز آیی..

نیلوفر_ثانی

تو همان نورِ امیدی
که دلم
در تب و تابِ سکوتی تاریک
پی روشنیِ ماهش می گشت..

نیلوفر_ثانی

بادی
بذر تو را
در دلم انداخت و رفت
من مانده‌ام و این
ریشه‌ی قطورـ دلدادگی
و هزار جوانه‌ی شکفته از یادت.

نیلوفر_ثانی

عشق
در انتظار و جهان
محتاج شوری دیگرست
بیا باهم بسازیم
و در جنونی آشوب
طرحی نو
دراندازیم...

نیلوفر_ثانی

بهار تویی

که هرشاخه ی ِشکسته ام

باتو هوس ِجوانه میکند

نیلوفر_ثانی

رنگ میگیرد آسمان دلم

وقتی یادتو همیشه اینجاست

من نمیدانستم پرواز یعنی چه

حال میفهمم دل زدن به دریاست

نیلوفر ثانی

به کدام رنگ از جهانِ من
رسیده‌ای؟
من در شعرهایم
گاهی آبی‌ام گاهی تلخ..
زرد ، پاییز آرزوهای رفته بر باد است
ُسرخ، خونی که شتک می‌زند از جوانی‌ام
دستم
هنوز به قامتِ سبز سپیدار امیدوار است
دلم فرتوت
از خاک و خاکستری نمی‌گیرد
و جهان وقتی در صلح و آرامش است
لاجوردیِ زلالِ دوست‌داشتن می‌وزد.
من در رنگ‌ها غوطه‌ورم
در تاریکیِ گسترده
در تکه‌های پراکنده‌ی نور
در شورشِ شعرهایی که دل‌شان تنگ بی‌رنگی‌ست
و زندگی که هنوز با رنگ‌ها
جلوه‌ی دیگری دارد..

نیلوفر_ثانی

دلتنگی
یعنی عشق
از چهار جهت
تشنه‌ی باران است ..
((نیلوفر ثانی))