از دست دادن هر انسانی که دوستش می داشتم
آزاردهنده بود،
گرچه اکنون متقاعد شده ام که هیچکس
کسی را از دست نمی دهد زیرا هیچکس مالک کسی نیست ...
این تجربه واقعی آزادی است :

داشتن مهمترین چیزهای عالم بی آنکه صاحبشان باشی...!

#پائولو_کوئیلو

نمی‌دانم لازم بود آن کتاب‌ها را بخوانم یا نه!
انگار زندگی کردن در غفلت و نادانی، بسیار راحت‌تر به نظر می‌رسد!

یازده دقیقه
پائولو کوئلیو

منِ واقعی چیست؟
همان چیزی است که تو هستی
نه آن چیزی که دیگران از تو می‌سازند ...

دو اشتباه بسیار بزرگ یکی این است که

قبل از موعد اقدام به عمل کنیم

و دیگری این است که فرصت مناسب را از دست بدهیم .
کوئیلو

پائولو کوئیلو
یک حکیم سالخورده‌ی چینی از دشتی پر از برف رد می‌شد که به زنی برخورد که گریه می‌کرد. حکیم پرسید:
- شما چرا گریه می‌کنید؟
- چون به زندگی‌ام فکر می‌کنم، به جوانی‌ام، به آن چهره‌ی زیبایی که در آینه می‌دیدم و مردی که دوستش داشتم.

این از رحمت خدا به دور است که به من توانایی به خاطر آوردن گذشته را داده است.

او می‌دانست که من بهار زندگی‌ام را به خاطر می‌آورم و گریه می‌کنم.
حکیم در آن دشت پر برف ایستاد و به نقطه‌ای خیره شد و به فکر فرو رفت.

عاقبت، گریه‌ی زن بند آمد. او پرسید:
- شما در آن‌جا چه می‌بینید؟
حکیم پاسخ داد:
- دشتی پر از گل سرخ. خداوند وقتی به من توانایی به یاد آوردن را داد، نسبت به من لطف داشت.

می‌دانست که من در زمستان همیشه می‌توانم بهار را به خاطر بیاورم و لبخند بزنم.
برگردان سوسن اردکانی

انسان هرگز نمی‌تواند از رویاهای خود دست بکشد. رویا خوراک روح است.
همانطور که غذا خوراک تن است. در زندگی بارها رویاهامان را فرو ریخته،
و تمناهامان را ناکام می‌بینیم، اما باید به دیدن رویا بپردازیم. اگر نه، روحمان می‌میرد.

کیمیاگری تبدیل مس به طلا نیست، بلکه تبدیل جهل به آگاهی،
تبدیل نفرت به عشق و تبدیل غم به شادی است
پس همه ما می‌توانیم با کلام زیبا کیمیاگر باشیم.

ما زندگی را انتخاب نمی‌کنیم،
این زندگی است که ما را انتخاب می‌کند.
نمی‌توانیم شاکی باشیم که چرا زندگی،
خوشی‌ها و اندوه‌های خاصی را به ما اختصاص داده
و ما فقط ناگزیریم آنها را بپذیریم و ادامه دهیم.
ما نمی‌توانیم زندگی‌مان را انتخاب کنیم
اما می‌توانیم تصمیم بگیریم که
با شادی‌ها و اندوه‌هایی که به ما داده شده،
چگونه برخورد کنیم.

هرکس به شیوه خود به خدا نزدیک میشود،
یکی با یقین دیگری با انکار و سومی با تردید ...!

نمی‌دانم لازم بود آن کتاب‌ها را بخوانم یا نه..
انگار زندگی کردن در غفلت و نادانی،
بسیار راحت‌تر به نظر می‌رسد...

این كه بدانى در راه درستى هستى یک چیز است،
و این كه فكر كنى راه درست فقط همین است یک چیز دیگر.
ما هرگز نمیتوانیم درباره "زندگى دیگران" قضاوت كنیم،
هركس رنج‌های خود را دارد!

عشق سرشار از دام است.
وقتی میخواهد تجلی کند، فقط نورش را نشان میدهد
و نمی‌گذارد سایه‌های ناشی از این نور را ببینیم...

هیچکس نمی تواند مالک غروب خورشید شود،
آن طور که یک روز عصر باهم تماشایش کردیم.

از دست دادنِ هر انسانی که از دست
می دادم آزاردهنده بود. گرچه اکنون متقاعد شده ام که هیچکس کسی را از دست نمی دهد؛

زیرا هیچ کس مالکِ کسی نیست. این تجربه ی مهمِ آزادی ست:

"داشتنِ مهمترین چیزهای عالم بی آنکه صاحبشان باشی...!"

: پائولو کوئلیو

لحظاتی هست، که زندگی آدم‌ها را از هم
جدا می‌کند فقط برای اینکه هر دو بفهمند
چقدر برای هم مهم‌اند ...

پائولو کوئیلو

نیکی و بدی یک چهره دارند؛
همه چیز به این بستگی دارد که هر کدام کی،
سر راه انسان قرار بگیرد.

باید یاد بگیری خط پایانی وجود دارد
و تو نباید همه چیز را در نیمه راه رها کنی،
باید تمامش کنی ...

عشق به یک ماده‌ی مخدر می‌ماند،
در آغاز احساس سرخوشی و تسلیم مطلق
به آدم دست می‌دهد، روز به روز بیشتر می‌خواهی،
هنوز معتاد نیستی اما از آن احساس خوشت می‌آید
و فکر میکنی میتوانی در اختیار خودت داشته باشیش،
چند دقیقه به معشوق می‌اندیشی و بعد
سه ساعت فراموشش میکنی. اما کم کم
به آن شخص عادت میکنی و کاملا به او وابسته میشوی،
حالا دیگر سه ساعت به او فکر میکنی و
دو دقیقه فراموشش میکنی. اگر در دسترست نباشد
همان احساسی را داری که معتادهای خمار دارند.
معتاد برای به دست آوردن مواد، تن به هر کاری میدهد...

قــــ♡ـلبی که به جستجوی رویاهایش برود 🍃
هرگز رنج نخواهد کشید
زیرا هر لحظه از این جستجو
یک قدم نزدیک شدن به خدا و ابدیت است.

●پائولوکوئیلو

ما در مدرسه یاد گرفتیم که اگر منشوری داشته باشیم و
اجازه بدهیم شعاعی از نور از آن عبور کند ؛
خواهیم دید که نور به هفت رنگ تجزیه خواهد شد .
همان رنگ‌های رنگین کمان!
عشق هم همینطور است ...
اگر عشق را در منشور عقل و خرد بشری بتابانیم،
خواهیم دید که به عناصر متعددی تجزیه میشود و ما درست مثل رنگین کمان ،
نور عشق را آشکار خواهیم دید.