ابوریحان بیرونی در خانه یکی از بزرگان نیشابور میهمان بود

از هشتی ورودی خانه ، صدای او را می شنید که در حال نصیحت و اندرز است .

مردی به دوست ابوریحان می گفت هر روز نقشی بر دکان خود افزون کنم

و گلدانی خوشبوتر از پیش در پیشگاهش بگذارم

بلکه عشقم از آن گذرد و به زندگیم باز آید .

و دوست ابوریحان او را نصیحت کرده که عمر کوتاست

و عقل تعلل را درست نمی داند

آن زن اگر تو را می خواست حتما پس از سالها باز می گشت

پس یقین دان دل در گروی مردی دیگر دارد

و تو باید به فکر آینده خویش باشی .

سه روز بعد ابوریحان داشت از دوستش خداحافظی می کرد که خبر آوردند

همان کسی که نصیحتش نمودید بر بستر مرگ فتاده

و سه روز است هیچ نخورده .

میزبان ابوریحان قصد لباس کرد برای دیدار آن مرد ،

ابوریحان دستش را گرفت و گفت نفسی که سردی را بر گرمای امید می دمد

مرگ را به بالینش فرستاده . میزبان سر خم نمود .

ابوریحان بدیدار آن مرد رفته و چنان گرمای امیدی به او بخشید

که آن مرد دوباره آب نوشید .

ارد بزرگ اندیشمند برجسته می گوید :

هیچگاه امید کسی را نا امید نکن، شاید امید تنها دارایی او باشد .

می گویند : چند روز دیگر هم ابوریحان در نیشابور بماند

و روزی که آن شهر را ترک می کرد آن مرد با همسر بازگشته خویش ،

او را اشک ریزان بدرقه می کردند