چون خزان سرد پرغم ،غصه هایم بی شمار
باغ زرد و بی نشان با شاخه های بی بَرَم
بس که غم قلب مرا آزار داده روز و شب
هر چه دردنیا بهای مرگ باشد می خرم
برگ‌های آرزو پشت سر هم می تَکَد
بی یقین دیگر نمانده آرزویی در سرم
مثل آن آواره ی حیران میان کوچه ها
این که این گونه غمین باشم نمی شد باورم
خسته ام از زندگی در انتظار رفتنم
همدم شبهای من هستند ،چشمان تَرَم

لیدانظری

نمی دونم چرا دنیا
واسم هی غصه می چینه
تو این غربت کسی جز غم
منو انگار نمی بینه

هجوم غصه تو قلبم
مث گرمای آتیشه
به غیرِ من تواین غربت
کی می سوزه ،کی حالیشه

یه عمره با من انگاری
زمونه سرد و سنگینه
ولی یکی بهم میگه
تهِ این قصه شیرینه

یکی میگه صبوری کن
از این غربت رها می شی
گل اندوهو می چینی
خدای عاشقا می شی

لیدانظری

هر بار غمی نشان در آثار من است
انگار دلیل حال اشعار من است
اینگونه نگو که خود به او خو کردی
عمریست دوای روح بیمار من است
آنگاه که خسته از نگاه خویشم
آرام وجود سرد و تب دار من است
هرلحظه هوادار وصال اویم
او نیز چو عاشقان هوادار من است
یک عمر بهای عشق او را دادم
جز غم چه کسی چنین خریدار من است ؟

لیدانظری🌹

ببین تو هم شبیه من چه رنج ها کشیده ای
چه حرفهای بی ثمر از این و آن شنیده ای
خزان شده بهارمان دراین حصار زندگی
تو مثل من چه سال ها که روز خوش ندیده ای
نگو تو قصه از غمت که من کتاب غصه ام
اگر چه همچو من تو هم از این جهان بریده ای
بیا بخوان برای دل ترانه های عاشقی
تویی که در غروب غم طلوع هر سپیده ای
دوباره پربزن بیا به بام قلب من نشین
تو آن نسیم دلکشی که سوی من وزیده ای

لیدانظری🌹

اگر خوشحال و خوشبختی و پر امید ،کتمان کن
به چشم خلق نالان شو ،نگاه خویش گریان کن
نمی‌بینند این مردم که در شور و تب و تابی
تو حتی حال خوبت را میان جمع پنهان کن
چو دریا باش ناارام و با امواجِ طوفانی
تمام حرف هایت را درون سینه زندان کن
چه خوشحالند بعض ها تو را آشفته می بینند
بیا این حال ویران را به دست عشق درمان کن
خودت باش و خداو خلوتی تنها و حالی خوش
همه راز دلت را در سرای سینه مهمان کن

لیدانظری

عمری به تو وابسته ام ای ماه زمینی
دربرکه ی چشمم که به جز عشق نبینی

هی می زند این قلب به یمن قدم تو
ای کاش بیایی و کنارم بنشینی

یک لحظه بیا تا که تورا سیر ببینم
ای عشق بگو،، با من و دل از چه غمینی

درباغچه ی سبز تن از شاخه ی احساس
خوب است گل عشق مرا باز بچینی

ای نور فروزنده ی این برکه ی بی تاب
در دخمه ی تاریک تنم ،،ماه ترینی

لیدانظری

نه سیب سرخ حوا و نه گندم
نه باران لطیف پرترنم

شرف دارد جهنم تا بهشتی
که دل سازد.. به اشک و آهِ مردم

لیدانظری

نبین لبخند تلخم را..که از دنیای خود سیرم
چه میدانی که.. من هردم اسیر دست تقدیرم
برایم این جهان مانند کابوسی ست بی پایان
که عمری در حصار غم چه بی‌رحمانه زنجیرم
و می‌دانم به کنجی درکنار آرزوهایم
به پای مرگ می افتم شبی جان داده می میرم
کجای داستان زندگی بودم نمی‌دانم
که حتی از خودم دیگر سراغی هم نمی گیرم
شبیه شعر غمگینم که واژه واژه ام درد است
دراین غربت سرای دل من آن بغض نفس گیرم

لیدانظری

مرا ببخش اگر حرف نابجا گفتم
از این که عاشق رویت شدم ،خطا گفتم
که عشق مثل دروغیست ،آشکار شود
و من که نام تورا جای ربنا گفتم
همیشه ساده دلان عاشقان دلسوزند
چگونه از تو سرودم ،چرا ،چرا گفتم
غزال چشم تو هربار میل رفتن داشت
و من به عشق نگاهت ترانه ها گفتم
شبیه بغض شدی درنوای غمگینم
از این که بی تو شکستم به هر کجا گفتم

لیدانظری

قائم نشو پشت خیال من
این دفعه هم بدجور میبازی
دستای گرمت توی دستامه
باختی دیگه تمومه این بازی

دیوونگی کن با دل سادم
دیوونه بازیاتو دوس دارم
من عاشق این بچه گی یاتم،
اصلا تو و دنیاتو دوس دارم

تو قهرمان مرگ احساسی
با این همه دوسِت دارم بازم
هی میشکنی غرورمو اما
من باتو باز دنیامو میسازم

شیرو خط این سکه مال تو
توقسمت برنده ی من باش
اون صورت پاییز غمگینم
تنها دلیل خنده ی من باش

لیدانظری