من همیشه کوچه ها را تست میکنم

اگر بن بست باشد نگاه میکنم

چگونه با زهرا جفا کردند

میان کوچه ها رهایش کردند

سیلی زدند به صورت مادر چرا

روزگار قفنذ را سیاه میکنم

دلم گرفته است برای بانوی بی نشان

من همیشه کوچه ها را تست میکنم

ثریا امانیان

از من بر نیامد که تو را حذف کنم
مثل تو باشم سرم را زیر برف کنم

خودت رفتی که لعنت بر خودت باد
دیگر نمی‌خواهم برای تو غش و ضعف کنم

عشق را تو یادم انداختی ولی
از من نخواه که خودم را به پایت وقف کنم

تمام عمر کوتاه من به درازا کشید
حیف عمری که برای تو تلف کنم

هیچ میدانی چه گذشت بعد از تو به من
تازه میخواهم خودم را کشف کنم

ثریا امانیان

به من حسادت نکن

من عشق به تو را با دنیا معاوضه نکردم

با آخرت بود!!!

لعنت به من ای دل

کاش بار آخرت بود

ثریا امانیان

من باورم اینست که زینب بزرگ است
قلبی که دارد بی نهایت هم صبور است

من بعد عاشورا تنها میشود اما
زینب مثال رمز عشق و عبور است

این روزها در کاروان غم گرفته
چیزی که میبینم مدارا به وفور است

یک کاخ با یک مشت نوکیسه
با یک امیری بی شعور است

زینب میرود تا به همه ثابت کند که
تنها ذکر پایداری تا ظهور است

ثریا امانیان

با من مدارا کن بدجور خسته ام
تا کی قضاوت میکنی حال مرا

قلبم عطش دارد بیابان را ببین
وقتی شکستی تو پر و بال مرا

گرد و غبار راه احساس به تو
انگار برگرداند اقبال مرا

حالا که باید منتظر باشم تو هم
از سرت بیرون کن خیال مرا

ثریا امانیان

من را ورق بزن
انتهای انتها تمام میشوم

تلخ بود اگر ماجرای من
نترس

قصه ها همیشه خوب تمام نمیشود

ثریا امانیان

گریه نکن آخرش به نفع ما تمام میشود
دریای آرام هم گاهی ناآرام میشود

ظلم جولان میدهد و گریزی نیست
مظلوم بی گناه قتل عام میشود

عشق همیشه به آدم نمی‌سازد و
تبدیل به عشقی نافرجام میشود

سخت گرفتیم دنیا را چاره ای نبود
همیشه رفیق بد باعث اتهام میشود

سختی کشیدیم و افتادیم اما یک روز
این همه صبر تبدیل به احترام میشود

ثریا امانیان

عشق پایان بدی داشت مگر عشق نبود ؟
از پا در می‌آمدم اگر عشق نبود

هم خون من از من دل برید اما امروز
از غصه تلف میشدم اگر عشق نبود

گاهی که به افق های دور دست می‌نگرم
اشک امانم نمی‌داد اگر عشق نبود

چه کسی فکر من غریب خواهد افتاد
باور کنید نفس نمی کشیدم اگر عشق نبود

خدای من چنان دوست دارمت
که به عشقت قسم خود عشق نبود

ثریا امانیان

آن روز که باران بهاری در زد
یک کار اشتباه از ما سر زد

گفتیم که عاشق همیم اما بعد
مرغ عشق خانه ی دل ما پر زد

ازشما چه پنهان کار بالا گرفت پژمردیم
روح خسته ی ما پای غم پرپر زد

در فصل بهار که همه شاداب اند
ما جدا شدیم و نفرت ام معبر زد

ثریا امانیان

در من کسی به احترام عشق می‌ایستد
قدم بزن ای روح منسجم در این دالان بی انتها

شاید که کف بزند دنیا و به احترامت بایستد
ذوق هزاران نو عروس را دیده ام

صبوری چقدر گران تمام شد که تمام من
دارد فرو میریزد و آرام میایستد

فقر مطلقی ای قلب بهانه گیر من
خدا چگونه در این ایستگاه بایستد

حال خوشی ندارم استدعا میکنم
هیچکس به پای کسی اینگونه نایستد

ثریا امانیان🌹

کاش در خلوت تو جایی برای من بود
باد بودم می وزیدم هو صدای من بود

تک و تنها مانده ام حس عجیبی دارم
عشق پایان بدی داشت اشتباه من بود

از همان روز که در آغوشت...
آه این لحظه خدایا رویای من بود

حسرت دیدن تو گویی معما شده بود
چشم خیسی که همیشه ابتدای غم بود

اولین باری که دیدمت فدایت گشتم
کاش دستان پر از مهر تو مال من بود

ثریا امانیان🌹

گوش شیطان کر به من گفتی عزیزم
دیر فهمیدم که از عشقت مریضم

باز باور کرده بودم دوستم داری ولی
حیف از من ؛ غوره نشده مویزم

ثریا امانیان

ما نان و نمک خوردیم آخر این چه گستاخی ست
رفتی و برای من این دل شکنی کافیست

من عاشق تو بودم اما تو نمیدانم
گفتی پشت این درها انگاری یک باغیست

آنچه تو نشان دادی از سادگی من بود
صدبار به من گفتند معشوق تو یک یاغی ست

ثریا امانیان

دختر پیغمبر کجا روی زمین افتاده است
وقتی که عرش یکجا زمین افتاده است

نور دوعالم که به دست ظلم افتاده چرا
با چادر خاکی زمین افتاده است

زهرا که بار شیشه داشت و دم نزد
از پشت در آخر زمین افتاده است

وقتی که قنفذ با لگد در راشکست
خورشید عالم تاب انگاری زمین افتاده است

این فاطمیه باید از اول عزاداری کنم
چون که زهرا در دفاع از حق زمین افتاده است

ثریا امانیان

فاطمه ای آشنای کوچه ی غربت
خو گرفته با تمام سختی و محنت

فاطمه ای بانوی پهلو شکسته آه
آبرومند از وجودت چشمه ی حکمت

میخ در شرمنده از اهل زمین و آسمان از تو
سجده ی بیماریت با اشک بر تربت

عطر باران خورده ی جسمی نحیف از ظلم
کشته ی قومی شکمباره از ثروت

فاطمه جانم گل پرپر شده در باغ
بی نشان رفتی عظیم است این مصیبت

ثریا امانیان

ای کاش تمام میشدی مثل قند در چایی
سالها گذشت ولی تو هنوز اینجایی

چگونه حل ات کنم برای خودم
وقتی که سخت ترین معمایی

به من حق بده انتظار را نفهمم
هستی ولی انگار نیستی کجایی

چادرم خیس اشک های تنهایی ست
قرار بود یک روزی خودت بیایی

از تو یادگاری ندارم جز غم
جدایی از من؛ شبیه رویایی

ثریا امانیان

باران برای من صدایی آشنا دارد
این دختر اما دلبری بی اعتنادارد

در زیر باران خیس خواهم شد ولی
پشت سرم گفتند قلبی مبتلا دارد

افسانه ها چیز قشنگی بارشان نیست
وقتی جوان هستیم و این خط انحنا دارد

من اولش باور نکردم عاشقم ای داد
این سوز را یک سینه ی درد آشنا دارد

کمتر بخندید ای خدا نشناس ها چون
بازار دنیا عشق آن هم انقضا دارد

ثریا امانیان

من هنوزم عاشقم با اینکه پیرم

زندگی را حس نکردم چون اسیرم

زیر پای من نشستی تا دم مرگ
منتظر بودی که یک روزی بمیرم

من تمام راه را دل خسته بودم

کاش که هرگز نبودی در مسیرم

دود این بازی به چشمان تو خواهد رفت

کیستی تو روبهی که گفته شیرم

در کنار آن پلی که تو شکستی

ایستادم بی‌قرارم آه تقدیرم

ثریا امانیان

بی عشق کجا باید رفت

سربار توأم سربار

دیوانه شدم رفتی

تقصیر تو بود اینبار

من با همه دلتنگی باز منتظرت ماندم

تاوان تو را دادم پشت این در و دیوار

ثریا امانیان

گاه مشهد میروم با این خیال درهمم

یک زیارت نامه میخوانم که باشد مرهمم

پیش من از رفتنت چیزی نگو زائر که من

اشک میریزم ترک خورده وجود مبهمم

کی برات این حرم را میدهد آقای من

عهد می‌بندم بیایم با عزم محکمم

دوستت دارم علی موسی الرضا هر روز

منتظر وقتم و ذکر دوست ذکر هردمم

ثریا امانیان