زخم هایم
را دوست می دارم
چنان که رویاهایم را

هر چند !
در ترک های دل
رازِ جاودانگی پنهان است

همان جا
که رویایی مه آلود
راهش را
از میانِ تاریکی می جوید

و در جستجویش
به نور بدل می شود.

فریبا صادق زاده

از پنجره ی دنیا
به تماشا نشسته ام
دریایِ بی عدالتی را
که ماهی ها
در خوابِ دریا می میرند
و امیدی به تکثیر ندارند

چنان نهنگ هایی
که فقط دریا را
دنیای خود می پندارند
و در ساحلِ سیاه سرنوشت
دست به خودکشی می زنند !

دلواپسم
بر آینده ی خود و شما
که چنان ماهی های بی انگیزه
خوراکِ نهنگ های خون خوار شویم
و دنیا را بی هیچ آرزویی
به پایان ببریم...

فریبا صادق زاده

شهر غمگین
خیابان ها خالی از زندگی
بندر
در چنگِ آتش و دود

دریا دیگر نمی خواند
آوازِ آرامش را

فریادها محبوس
در دلِ سوزانِ جنوب

مرثیه می خواند
باد
بر زخمِ کهنه ی دلهای تنها
در وطن

امّا...!
می دانید و می دانیم

"ما زخم خورده ی حادثه ایم"

روزی
خواهد شکفت
گل امید
بر درختِ زمان
و سبز خواهد شد
رویاهایمان.

فریبا_صادق_زاده

جوانی ام
در این امید پیر شد
که روزی
خواهی آمد
امّا نیامدی...!

لیک..!
می تپد هنوز
نبض عشق
در نفس های باورم

جان می گیرد
در خلسه ی لبخند
بوته ی آرزوها

و مرا مست می کند
لحن نگاهی
که بی صدا فریاد می زند
سکوتش را

ای کاش..!
ختم به خیر شود
درد دلتنگی هایی
که موج می زند
هر شب
در میان اشکهایی
که به یادت
خیرات می کنم
و تو بی خبری...!

فریبا_صادق زاده

زنی
از کوچه باغِ شعر
گذر می کرد
با ابری
که پشتِ پلک هایش داشت
و مهمانِ هیچ بهاری نمی شد

و از جراحتِ نابسوده یِ
خنجری چرکین
غصه می جوشید
از لبخندهایش

با نگاهی متورم
در حدقه
بر سکوتِ سینه اش
دانه ی اندوه می کاشت

راوی
نقالِ دردی پنهان بود
که میانِ هراس های بیهوده
با چشمانِ دلهره
بر زخمِ بیداری اش
مرهم می خواست.

فریبا صادق زاده

بیا
این بهار
بنویسیم
تفسیرِ جدیدی
بر آیه ی عشق

شاید...!
این گونه
ختمِ به خیر شود
سپیدیِ عاشقانه ها
میانِ سجاده ای
که بر آسمانِ زلالِ چشمانت
گسترده ام.

فریبا صادق زاده

گم‌شدم در شهر آرزوها
بعدِ تو
ما بین ثانیه هایی
که سربه فلک کشیده
تپش احساس

هر چند
صدایم نارساست
و گوش ها ناشنوا
نمی شنود کسی
فریاد سکوت را

دیگر
اشک هایم را
بر آغوشِ کدام واژه
ببارم
تا شلاق بادهای
کج اندیش
سیاه نکند
سپیدی روزگارم را.

فریبا صادق زاده

ما مضطربانِ
اندیشه های نامعلوم
در کوچه های بی هدف
آبستنِ تخیلاتِ مرموزیم

که تکثیر می شویم
در استحاله ی
خاموشِ خاطرات.

فریبا صادق زاده

صبور باش
تا به دور از
هیاهویِ هیچ و پوچِ آدمی
پشتِ نیمه تاریک زندگی
در سیاره ی زخمی زمین
با ترانه هایی روشن
از آبی آسمان
و سبز شدنِ رویاها
بسراییم
باشکوه ترین
چکامه ی عشق را
بر گوشِ دنیا

تا سپیده بدمد
رو به جهان ناشناخته ای
که دُرّافشانی می کند
آفتاب تا سپیده بدمد
برقصاند
به موسیقیِ باد
پرده ها را در قابِ نگاه

بشوید
باران
غبار اندوه را
از چهره ی عبوسِ شهر

تا سروده شود
شعرِ رهایی
در جهانی
که مرزهایش
میله های زندان است
درجهانی که
رفتار وهمناک بشر
پایانی ندارد.

فریبا صادق زاده

در گستره ی
ناپایدارِ سیاهی
می سوزانم
شعرهای پاییزی ام را
تا گرم نگه دارم
زیر باران های بی امان
خیالت را
که هر دم
بیتوته می کنی
در یادم.

فریبا صادق زاده

صدایِ
قدم های تنهایی
در کوچه های خاموشِ شب
صدای فریادی ست
در من
غریو می کشد
تو را

نیستی...

زاده می شود
شعر
از زخمِ پنهانم

فریبا صادق زاده

باز شد
گره از نگاهمان
با صدایِ
سوت آخرین قطار
به سمت مسیرِ تلخ
خداحافظی

ریخت تَلِ خاطره ها
بر جانِ بی قرار

با پاهایی خسته
و تاول زده
از اضطرابِ
ممنوعه های بی عبور

با بغض های نَگِریسته
از رازِ سر به مُهر

با روحی مجروح
از شلاقِ کنایه ها
در این مدار نامتناهی

رد شدم
از ثانیه های سکوتی
که نشانی ست
از اندوه دلِ شکسته
و رنجورم.

فریبا صادق زاده

آغوش آسمان
ملتهب از آرزوهای محال
خسته از باریدن
بر کابوس ثانیه ها...

مقصد کجاست
که راه ناپیداست.. ؟
لبخندها محصورند
و نگاهها گریزان
و مغزها مشغول فلسفه بافی...

شما بگویید
چگونه فریاد بزنم
نوای دلسوختگانِ بی نوا را...؟
وقتی دنیا
برایمان‌قفسی تنگ شده

کاش می شد
به نقطه سرخطِ
بن بست هایی برگردیم
که بی خیالی
شیرین ترین خیالِ
زندگیمان بود.

فریبا صادق زاده

تو رفته ای

امّا...
سایه ی سمجی
شهر به شهر
خیابان به خیابان
می خَزَد
در سکوتم
همچون
خونی
که می دود
در رگم‌.

فریبا صادق زاده

نفس می کشد
سایه ی خیالی
در لحظه هایم

خاموش

امّا..
به هزار ناله ی بی تاب
در سخن.
فریبا صادق زاده